Over leven

Na het zien van de eerste aflevering van de serie Making a murderer op Netflix, stelde ik mezelf - waarschijnlijk zoals zo velen - de vraag: gaat het in deze serie nu om een moordenaar of om een slachtoffer? En meteen daarop: maar is het wel een relevante vraag om te stellen, want is de moordenaar niet ook het slachtoffer, namelijk van zijn omgeving? En zegt de titel dat niet eigenlijk al?

Onze omgeving is er al bij de geboorte. Een jong kind krijgt allerlei onverwerkte dingen mee van anderen, met name van de ouders, waar het niet om gevraagd heeft, maar die het wel gaan vormen. Om niet in reepjes gesneden te worden, bedekt het kind de blote ziel met een dikke laag en overleeft het op die manier de ernstigste kwetsuren. Het staat - voordat het uberhaupt op zijn kleine beentjes kan staan - al in de survivalstand. Het ene kind zal dit uiten door stoer gedrag, het andere ‘kiest’ juist voor onzichtbaarheid. Hoe dan ook, elk kind gaat zich een bepaald gedrag aanmeten om het leven aan te kunnen, zodat het ogenschijnlijk niet te veel hoeft te incasseren. Maar het jammerlijke is: dat incasseren gebeurt toch wel. En het is alleen maar een kwestie van tijd wanneer het incasseringsvermogen z’n tax heeft bereikt en het kind, inmiddels al een volwassene, zijn eigen harnas voelt gaan knellen.